De grootste blokkade zit zelden in de organisatie maar in onszelf

Reflectie op leiderschap door Ingrid Morskieft

Soms ontstaat de grootste inspiratie juist als het even stil wordt.
Ingrid, eigenaar en één van onze adviseurs bij Levada Consultancy, deelt vanuit haar vakantie een persoonlijk moment van reflectie.
Een verhaal over een directeur, over druk, over moed — en over hoe leiderschap weer kan stromen.

Ik zit op vakantie, ergens tussen bergen en zee.
De telefoon ligt eindelijk stil, de agenda is leeg.
En dan gebeurt het altijd: herinneringen komen terug. Beelden van gesprekken, momenten waarop iets kantelde.

Eén van die beelden is van een directeur met wie ik een paar jaar geleden werkte. Een man met visie, energie en een groot hart voor zijn organisatie. Hij liet me iets zien wat ik nooit ben vergeten — hoe leiderschap kan vastlopen, en hoe het weer kan stromen.

Als de druk het overneemt

Toen ik hem leerde kennen, bevond hij zich in een intensieve periode. De organisatie zat midden in een herstructurering, de raad vroeg om resultaten en zijn team was onrustig. In die spanning greep hij terug op zijn oude patroon: controle houden, snel besluiten, weinig ruimte voor overleg.

Hij bedoelde het goed, maar verloor gaandeweg het contact met de mensen om hem heen. Ik zag hoe hij steeds harder werkte — en steeds minder bereikte. Tot hij op een dag zei:

“Ik geloof dat ik het erger maak door alles te willen beheersen. Ik zie het gebeuren, en toch kan ik niet stoppen.”

Dat moment raakte me. Niet door de fout die hij maakte, maar door zijn eerlijkheid.

De kracht van reflectie

Een week later bood hij zijn team zijn excuses aan. Geen groot gebaar, geen managementtaal — gewoon oprecht.

“Ik heb de druk laten winnen van mijn vertrouwen in jullie. Dat wil ik anders doen.”

Die zin veranderde de sfeer in de ruimte. Mensen keken op. Niet verbaasd, maar opgelucht. Er kwam weer lucht, beweging, gesprek.

Hij leerde wat veel leiders pas later ontdekken: onder spanning vallen we terug op overtuigingen die ooit hielpen — en nu in de weg staan.

• Ik mag geen fouten maken.
• Ik moet overal bij betrokken zijn.
• Ik moet sterk blijven.

Het zijn geen zwaktes, maar oude beschermingsmechanismen. Wie ze herkent, kan ze herschrijven.

Wat hij mij leerde

Die directeur werd voor mij een inspirator. Niet omdat hij alles goed deed, maar omdat hij durfde stil te staan. Zijn moed om te kijken naar zijn eigen aandeel, zijn kwetsbaarheid tegenover zijn team — dát is leiderschap.

Hij liet me zien dat groei begint waar zelfreflectie pijn doet. En dat excuses geen teken van zwakte zijn, maar van kracht en verbinding.

Tijd om stil te staan

Vakantie is daarvoor de perfecte periode. Even geen agenda, geen overleg, geen tempo. Alleen de ruimte om terug te kijken en eerlijk te vragen:
Wat houdt mij nog vast? Welke overtuiging mag ik herschrijven?

Want de grootste blokkade zit zelden in de organisatie maar in onszelf.